DU'A
Ieu mah
dongéng dua sobat. Ti lembut tara gelut. Mangsa rumaja sagaya. Istuning batur
patutur-tutur. Dimana aya anu saurang, pasti aya anu saurang deui. Kitu cenah
layeutna dua sobat ieu téh. Ari kituna, meureun pedah duanana natangga. Kolotna
sarua muka warung di sisi jalan. Kolot anu saurang muka warung sangu. Ari kolot
anu saurang deui muka warung kolontongan.
Ieu mah
dongéng mangsa sabada rumaja dua sobat téa. Harita dua sobat téh mulang ti
ondangan pernikahan kawawuhanana di kota tatangga. Maranéhna boncéngan tumpak
motor. Pésta pernikahan téh aya ku meriah. Tempatna di gedung megah. Raksukan
pangantén sagala araréndah, murub mubyar dina pangawakan pangantén anu kasép
jeung geulis. Idanganana sarwa ngarareunah. Ah, pokona pésta pernikahan anu méwah.
Dua sobat
téh tangtu waé kataji ku pésta pernikahan kawawuhanana téa. Oh enya, aya anu
kaliwat didongéngkeun. Aya béda anu patukang tonggong dua sobat ieu téh, nyaéta
dedegan jeung pameunteuna. Anu saurang mah aya ku kasép; jangkung ngeusi, kulit
beresih umyang cahayaan, lemed enya ogé lalaki. Ari anu saurang deui, pendék
busekel, pameunteu semu korodok pinuh ku urut cacar mangsa keur budak.
Nepi ka wates
kota, sanggeus tumpak motor aya kana dua jamna, dua sobat téh nyimpang ka
musola sisi sawah. Musola leutik tapi bararesih jeung raresik. Tatangkalan
sakurilingna mawa iuh jeung tiis ka jero musola. Rambutan, buah aromanis, jambu
aér, leubeut ku kembang jeung pentil. Kembang bakung nyacas bodas ngawates
jajalaneun ka tempat wudu. Malati anu mager sisi, seungitna nyambuang ka
mana-mana.
Di jero
musola téh aya aki-aki keur anteng zikir basa dua sobat téa arasup. Sabada
solat berjamaah, ngadu’a saperluna, dua sobat téh ngagolédag, ngalempengkeun
cangkéng. Siga anu pareureum kasaréan, padahal duanana anteng dina lamunan séwang-séwangan.
Barang beunta, dua sobat téh reuwas pedah Si Aki nyampak hareupeunana, imut
kayungyun ningali anu api-api kasaréan.
“Assalamualaikum warahmatullahi wabarakatuh,” ceuk Si Aki bari ngajak sasalaman. Dua
sobat téh gancang ngajawab salam bari semu ngarawu leungeun Si Aki. “Aki mah
apal naon anu nyababkeun maranéh guligah. Tong hariwang, Gusti bakal ngaijabah
kereteg kahayang maranéh. Tangtuna cara ngaijabahna, cara Gusti ku Anjeun.
Tugas urang mah ngan ngadu’a, ngarekés neneda bari ihlas. Tangtu waé kudu bari wijaksana
ngimeutan tanda-tanda alam.”
Mimitina
dua sobat téh henteu pati ngahaminan naon anu diucapkeun Si Aki. Maranéhna
nganggap Si Aki téh kokolot begog anu ngarasa jadi ustad, kakara apal hiji
perkara terus diomong-omong ka sasaha. Tapi sanggeus ngabandungan, Si Aki téh
geuning siga anu sagala weruh naon anu dipikirkeun jeung dirasakeun maranéhna,
dua sobat téh mimiti kataji.
“Anjeun mah
hayang beurat beunghar, lantaran pernikahan méwah tadi ngan bisa kalaksanakeun
lamun anjeun beunghar,” ceuk Si Aki ka Si Kasép. Si Kasép ngabéléhém ngarasa
katohyan. Tangtu waé manéhna hémeng, ti saha Si Aki apal naon anu dipikirkeunna
sapanjang jalan. Apan ti tadi ogé manéhna henteu kedal ka sasaha.
“Lamun anjeun,
hayang kasép, hayang éndah, hayang dipuja-puji ku saha waé anu pareng ningali
anjeun,” ceuk Si Aki ka Si Korodok. Si Korodok seuri maur, asa katohyan eusi
haté. Manéhna ogé hémeng, naha Si Aki apal anu dipikirkeun jeung dirasakeunana.
Apan manéhna ogé acan kedal ka sasaha.
“Sakabéh
kahayang éta, tinangtu diijabah lamun urang neneda ka Gusti, ngarekés du’a. Tinangtu
ogé urang kudu ngaji diri, wijaksana kana cara ngaijabah Gusti.”
Dua sobat
téa terusna ménta tatacara ngadu’a. Si Aki ngabéjaan cara ngadu’a anu basajan.
Sababaraha solat sunat, ngazikirkeun kalimah toyibah, salila opat puluh poé
ulah copong. Basajan saenyana mah. Tapi réa anu henteu sanggup. Réa anu gagal,
dimimitian deui, gagal deui, tungtungna bosen.
**
Uing kungsi
ngarekéskeun du’a saperti kitu nepi ka hatamna. Guruna nya Si Aki téa. Anjeunna
mah ustad tukang ngalalana, kiyai ider jagat. Anjeunna mah ujug-ujug aya di
hiji tempat, ujug-ujug ngalolos ti hiji tempat. Réa anu ngahaja nyusud di mana
ayana Si Aki tapi henteu kungsi panggih. Réa anu kawénéhan panggih siga dua
sobat téa, padahal mah henteu ngahaja nyusud, malah henteu nyaho-nyaho acan
saha ari Si Aki, matak basa ditanya itu ieu henteu pati maliré. Sanggeus sadar,
sanggeus apal saha ari Si aki saenyana, kakara kaduhung henteu nanya itu ieu
atawa ménta itu ieu. Basa terusna aya anu ngahaja nyusud Si Aki, mangtaun-taun,
boa saumur hirup, henteu kapanggih tapak-tapakna acan.
Sababaraha
taun ti harita, dua sobat téh ngarekéskeun du’a. Uing ngarasakeun kumaha
tabahna éta dua sobat. Sakabéh halangan rintangan, pangpangna anu jolna ti jero
diri, bisa diperuhkeun. Minangka pertanda diijabahna... Si Korodok anu hayang
éndah jadi hileud pikagilaeun. Ari Si Kasép anu hayang beunghar jadi miskin
malarat masakat.
Si Hileud
pikagilaeun kukuliatan, terus ngarayap ka ditu ka dieu luhureun jujukutan. Pasti
reuwaseun. Pasti hémengeun. Pasti teu ngarti ku kaayaan. Keur kitu, ti luhur
katingali manuk piit nyirorot. Si Hileud reuwas da manuk piit jadi manuk
raksasa saperti dina dongéng Carita Sarébu Samalem. Gancang manéhna nyumput
handapeun jujukutan. Pangabisana nyamur dina warna héjo jujukutan ujug-ujug
mucunghul. Zikirna henteu putus bari degdegan. Manuk piit luak-lieuk, lieureun,
naha tadi mah aya hakaneun ari geus deukeut bet euweuh.
Sabada
ditinggalkeun ku manuk piit, Si Hileud ngarayap gagancangan. Zikirna henteu
putus, neneda kaweruh anu keur kaalaman ku dirina. Tungtungna Si Hileud nepi
kana hiji tangkal anu ngémploh héjo. Manéhna nérékél naék. Tangtu waé atoh
sabada apal dangdaunan éta tangkal, komo kapucukna, ngeunah taya bandinganana. Si
Hileud ngaremus taya eureunna. Si Tangkal imut bagja enya ogé réa dahanna
tinggal régang-régang begung. Si Tangkal téh aya ku nyaah ka hileud jeung
sasatoan anu naraplok nurut hirup dina awakna.
Badan Si Hileud ngalintuhan. Gerakna mimiti kendor.
Kulitna ngaheurasan, jadi kantong anu ngabulen awakna. Si Hileud sadar, tunduh
anu nataku téh jalan hirupna anu geus ditangtukeun. Terusna mah Si Hileud
henteu inget nanaon.
Kacaturkeun
Si Kasép anu miskin malarat masakat. Gawéna ngan luh-lah. Si Kasép henteu bisa
ngarti, pakayana ngan sakotéap béak. Unggal usaha unggal bangkrut. Unggal
kawawuhan anu diajak usaha ngan minteran jeung naripu. Modal usahana ledis,
hutang di ditu di dieu. Tungtungna imah jeung warung titinggal kolotna dijual
keur mayar hutang. Sakitu geus sagala béak, hutangna mah masih acan katombokan
kabéh. Tungtungna manéhna ngaboyong pamajikan jeung budakna anu kakara lima
taun ka kamar kontrakan leutik jeung rarujit.
Basa kudu
pipindahan ti kamar kontrakan ka kamar kontrakan lainna, Si Kasép mimiti béak
kasabaran. Gusti dituding-tuding henteu adil. Du’a-du’a Si Aki panipuan malulu.
Boro-boro zikir atuh keur kitu mah. Hirupna beuki pajurawet. Mindeng manéhna
ditulungan ku sasama jalma masakat. Jalma masakat anu baheula mah henteu
kaangseu henteu katempo henteu kadangu ku pangrasa manéhna.
**
Hiji soré
aya ku éndah. Langit lénglang. Awan putih ngarangkleung di langit anu asa
ngalegaan. Hawa aya ku seger. Tapi henteu kitu keur Si Kasép mah. Manéhna datang
ka handapeun tangkal anu jangkung jeung ngarandakah. Si Kasép ngodok saku bari
ningalian dahan-dahan anu pikuateun pikeun ngagantung manéh. Tali téh
dikalurkeun tina saku calanana. Terus diteuteup, jararauh panineungan.
Si Kasép
tangtu waé henteu sadar, aya dua mahluk anu ningali-sedih manéhna. Mahluk
kahiji nyaéta tangkal jangkung jeung ngarandakah téa. Di jero haténa Si Tangkal
ngabangingik. Mahluk kadua nyaéta kukupu anu ngintip tina dangdaunan. Kukupu
téh Si Korodok anu kungsi jadi hileud. Kakara tadi isuk manéhna ngarasa suka
bungah bisa hiber gegeleberan ka ditu ka dieu. Basa keur nyeuseup amisna néktar
kekembangan di patamanan, aya anu ngarudag-ngudag. “Kukupu, aya ku éndah ari
anjeun. Bulu-bulu anjeun warna-warni siga katumbiri. Hayang teuing kami siga
anjeun,” ceuk barudak anu arulin di patamanan bari ngarudag-ngudag Si Kukupu.
Lain, lain ngudag keur néwak. Tapi ngudag bakat ku resep kana kaéndahan anu aya
di diri Si Kukupu. Ari ayeuna, bet ngangres ningali kaayaan Si Kasép. Henteu
karasa Si Kukupu téh merebeykeun cisoca.
Si Kasép
tungtungna milih hiji dahan. Manéhna naék, nyangreudkeun tali kana dahan,
ngongkorongkeun kana beuheungna, tuluy ngajleng bari peureum. Manéhna
ngalayang... gebut, ninggang lemah. Si Tangkal henteu ridoeun, cangreudanana udar.
Si Kasép
nangkarak ngabebengkang. Rénghapna anu tadi kerep mimiti diatur. Diteuteupna
tangkal anu jangkung, dahan-dahanna, dangdaunanana. “Tangkal sakieu jangkungna,
sakieu ngarandakahna, buahna mah ukur sabendul korék api. Nyaan, teu adil Gusti
téh,” gerentesna. Rét ka langit lénglang. Aya ku lega. Awan putih siga anu
maraju. Sakapeung siga gajah, siga kelenci, siga kekembangan. Abong awan, bisa
mancala putra mancala putri.
Si Kukupu
kaluar tina panyumputanana. Manéhna gegeleberan di luhureun sobatna. Si Kasép
resep ningali Si Kukupu. “Naon, ngomong naon manéh téh Kukupu?” gerentesna.
Uing ogé
kungi putus pangharepan siga kitu. Harita uing ngadu’a, neneda hayang jadi
mahluk anu welas asih, pinuh kanyaah ka sasama, sodakoh taya towongna. Harita
uing putus pangharepan lantaran dijadikeun buah leutik anu diulinkeun manuk
piit. Terus dibawa hiber jauh sabada dipacok. Tungtungna murag di tegalan anu
pinuh ku jujukutan. Harita halodo kakara ngamimitian. Atuh awak téh méotan
kapanasan. Lamun euweuh jujukutan anu dipaké panyumputan, meureun garing
sapisan.
Basa ngijih
mimiti pras-pris, basa awak halabhab mimiti seger, uing mimiti maphum. Uing
terus akaran, pucukan, terus jadi tangkal anu rimbun. Mahluk laleutik nurut
hirup dina awak uing. Manusa ngariuhan, ngamalirkeun cai anu ku uing ditabung
jeung dikaluarkeun mangrupa ciséké.
Si Kasép
anu keur ngabebengkang téh masih neuteup Si Kukupu, sobatna, sobatna anu enya
ogé henteu bisa nyarita basa manusa tapi sanggup nepikeun rasa nyaahna. Uing
muragkeun buah lempengan taar Si Kasép. Manéhna reuwas. Basa apal anu murag
ninggang taarna téh buah uing, manéhna ngimeutan mani kerung-kerung. Tuluy
nangtung, imut dina tungtung biwirna, leumpang ngagedigna jadi lumpat. Uing
jeung Si Kukupu ngadangu naon anu galécok di jero dadana: “Katimu ayeuna mah...
katimu ayeuna mah... katimu ayeuna mah.. ijabah Gusti, kaadilan Gusti!”
Uing jeung Si
Kukupu silihrérét, terus imut. Aya ku bagja soré harita. ***
Pamulihan, 1 Mei / 11 September
2016
0 Response to "DU'A"
Posting Komentar