MONGKLENG PEUTING
Mangle no.
2617, 23-29 Februari 2017
Angin ngijih sumélékét kana jékét. Girimis masih
ngeprul basa kaluat ti imah téh. Mongkléng aya ku teu kaciri curuk-curuk acan.
Rada lila panon téh adaptasi saacan kajeueung ari belegbeg mah. Ti soré mula
basa hujan ngagebrét listrik pareum. Untung sapanjang jalan ieu mah euweuh
tatangkalan anu rungkad.
Warung, ruko, anu ngajajar sisi jalan ngabelegbeg
basa léngkah nuturkeun jalan. Euweuh warung anu buka. Mobil-motor gé taya anu
ngaliwat, abong ka jalan pasisian, enya ogé masih kaasup kota ari administrasi
pamaréntahan mah. Biasana lebah dieu téh aya warung anu buka beurang-peuting.
Tapi kapaksa meureun ayeuna mah tutup.
Di kajauhan aya kios anu katingali ngetit lilinna.
Salawasna hirup mah siga kieu; modal leutik mah saukur meunang sésa. Waktu
warung-warung tutup lantaran geus peuting atawa kapaksa siga ayeuna, kios-kios
bisa leuwih nyenghap. Anu butuh roko siga kuring atawa obat nyamuk atawa
obat-obat warung, pasti ka kios éta datangna.
“Roko Jang, tilu batang wé,” ceuk kuring bari
noong liang kios. Budak kira umur limalas taunan téh rikat ngaladangan.
Angin masih karasa nyecepna enya ogé jékét
diselétingkeun nepi kana beuheung. Roko téh disedot leuwih tarik batan biasa.
Ti soré tadi tuda mani haseum sungut téh. Tapi kahiji hujan ngagebrét, kaduana
mindeng rada utang-itung ayeuna mah lamun hayang ngaroko téh. Niat mah apan ti
sababaraha bulan katukang ogé eureun. Tapi lamun hayang-hayang teuing siga
ayeuna mah nya kapaksa wé meuli.
Ari kituna, pangasilan ladén tukang témbok téh
geuning henteu gedé. Enya, ladén uusuman anu diajakan gawé lamun kapaksa tukang
témbok euweuh batur. Keur aya mah pagawéan, lumayan keur béas-béas waé mah
cukup. Tapi apan kudu nyimpen bisi réngsé pagawéan henteu nyambung kana
pagawéan séjén. Matak roko mah meuli téh lamun kapaksa teu kuat nyanghareupan
tiris siga ayeuna.
Sanggeus pindah pacabakan hirup susah siga ayeuna
téh geus kabayangkeun. Tapi da kudu disanghareupan. Disanghareupan kalayan
ngareunah haté. Saré dina dipan saukur ditilaman samak, sakapeung bari
ngadangukeun patingbeletokna hujan ninggang séng, atawa riweuh mawa émbér,
panci, baskom, keur nandéan anu bocor; jadina téh biasa.
Imah téh pantesna mah disebut saung. Rupek, bahanna asal
ngadeg. Triplék, kai-kai urut saayana, séng, lanténa aduk kurang semén jadi
babari barohak di ditu di dieu. Tapi kuring mah leuwih sugema nyebut imah. Aya
rasa reueus unggal neuteup ieu imah. Lantaran di ieu imah aya késang, kasabaran,
jeung bukti yén kuring bisa hirup di jalan bener anu dipiangen.
Ngagebeg keur ngalamun kagareuwahkeun ku juru panon anu
ningali aya awéwé di peuntaseun jalan. Lebah dinya téh biasana mah dipaké
mangkal tukang bajigur, emih tékték jeung kuéh putu. Tapi peuting ayeuna mah
henteu saurang-urang acan tukang dagang téh. Meureun pedah hujan ngagebrét ti
beurang kénéh.
Teu kaampeuh biwir mah ngarenyu imut ningali awéwé téa
ngarapetkeun jékétna anu bangun gombrang. Moal jauh ti ungkluk, gerentes teh.
Lamun ayeuna biwirna henteu ngenyot roko, meureun can aya langganan anu datang.
Ah, lamun seug kuring masih saperti baheula, meureun manéhna geus diajak ka
markas. Pésta nginum téh apdol dibaturan anu geulis siga kitu mah. Teurab jeung
nyakakak téh pasti leuwih ngeunah.
Tapi ayeuna mah saukur ngabayangkeunana ogé geus ngabirigidig.
Enya, dina diri téh geu buleud tékad pikeun ninggalkeun sakabéh pagawéaan
kotor. Nodong, nyopét, meres, pésta nginum sapeuting jeput, geus dikubur dina
ingetan. Baheula gé keur ngalajur napsu, naon anu disangka kanikmatan dunya
diudag, mindeng kuring ngajurahroh. Keur sorangan mah, keur ngararasakeun
kereteg ati dina simpé, mindeng haté téh ngarakacak.
Salaku gegedug kuring bisa ngumbar kahayang. Tapi hiji
beurang, hiji beurang aya kajadian anu leuwih nyeri batan dikadék leuwih panas
batan dibéntar gelap. Basa hudang sanggeus sapeuting jeput pésta mabok, di
gigireun aya awéwé anu masih bubulucun. Dina kasur-kasur séjén anu diamparkeun
di handap patinggalolér balad-balad kuring jeung awéwé anu patingboléklak ngan
satengah awakna kasimbutan. Botol-botol inuman, asbak roko jeung cangkang
kacang pasoléngkrah.
Dina kasur ranjang mah ngan kuring jeung awéwé bulucun anu
masih tibra. Lantaran hayang ka cai bari léngkah kahalangan, awéwé bulucun téh
diguyahkeun. Barang manéhna malik kuring ngajenghok. Sakedapan molohok bari
jantung ngadadak ratug. Awéwé bulucun anu cenah meunang nyéwa ti warung
remeng-remeng tukangeun pasar téh, nyatana mah adi kuring. Manéhna datang ti
lembur sataun katukang. Cenah, teu sanggup ngadu milik di kota bari modal
saukur tanaga. Kuring teu engeuh tadi peuting mah basa datang ka markas téh,
puguh keur mabok pisan. Atuh manéhna sarua geus mabok bari digaléntoran ku si
Banténg. Ku kuring geuwat dibetot da katingali téh pangméncrangna.
“Hapunten, Kang. Kapaksa Kang, mimitina mah kapaksa,” ceuk
Euis, adi kuring.
Harita kuring ngarasa bentrok anu pangrongkahna bari kuring
sorangan anu kasoran. Lain dina biwir, caréham, irung, ceuli, saperti lamun
ditonjok musuh, anu karasa téh. Tapi dina haté anu ngajeletit téh, raheut anu
gudawang téh. Kuring ngagorowok terus ngagedig ninggalkeun markas. Kuring
leumpang, terus leumpang, bari euweuh anu dituju. Ampir unggal peuting henteu
saré sakerejep. Ujug-ujug ngagukguk, ujug-ujug murubut cipanon, bakat ku nyeri
nyanyautan.
“Euis, enya urang téh bodo jeung malarat,” ceuk kuring basa
hiji peuting manggihan adi. “Tapi ulah terus-terusan jadi bangsat lantaran
malarat. Hayu jeung Akang urang ngarobah jalan hirup.”
Tapi Euis gigideug. Cenah, saacan panggih jeung kuring geus
cukup pangalaman bajoang di jalan bener mah. Puguh waé kuring anu lima taun
katukang basa mimiti ngumbara bari buleud tékad pikeun ngarobah nasib,
nyenangkeun kolot jeung ngajujurkeun adi hiji-hijina sakola, ngajulaeu.
Kuring indit bari henteu puguh anu dituju. Di tempat anyar,
nyatana di dieu, kuring sagawé-gawé. Kungsi jadi tukang runtah, ngali taneuh
keur kabel télépon, tungtungna jadi ladén tukang témbok. Unggal meunang buruh
kuring nyimpen keur meuli imah anu padémpét-démpét di sisi rél karéta api.
Tungtungna imah anu jadi kareueus téh kabeuli. Imah anu cenah tanahna mah
saenyana bogana PJKA.
Matakna kuring seuri, anu saenyana mah maur jeung peurih,
basa ningali awéwé dijékét gombrang di peuntaseun jalan téh. Pameuteuna
katingali sakolébat basa ngaburinyay tatit. Ningali pameunteuna anu bersih
jeung calana training panjang, dina haté téh aya anu robah. Boa manéhna mah
awéwé bener. Boa keur nungguan girimis anu ngagedéan deui. Asa
manghariwangkeun. Peuting-peuting paroék, sieun ngulampreng jelema teu lenges. Matak
kapikiran pikeun nulungan.
Kuring meuntas jalan rada rusuh. Si Jékét Gombrang téh muringis ningali
kuring. Pantes waé, curiga puguh atuh kudu. Apan beubeungeutan kuring bari aya
codét tapak kasabet balati dina pipi masih pikasieuneun. Henteu nanaon disangka
kitu ogé. Apan anu penting mah haté anu beresih, anu ihlas rék nulung.
Kuring imut sanggeus aya di hareupeun Si Jékét Gombrang anu
siga rék ngajauhan. Sugan waé kacirieun. Apan imut mah minangka uluk salam
pangihlasna.
“Aya anu tiasa dibantosan?” ceuk kuring. Si Jékét Gombrang
téh murungkut. Kuring gancang imut jeung ngunggeuk.
“Maksad téh, naha Ibu nuju ngantosan girimis atanapi bilih
sieun badé uih.”
Si Jékét Gombrang masih ngabetem. Kuring kudu ma’lum, meureun
masih ati-ati. Kukumaha ogé, peuting mongkléng siga kieu mah kudu leuwih
waspada.
“Saleresna abdi hoyong ngabantosan karerepet Ibu, bilih sieun
uih. Tapi abdi ngartos, Ibu pasti langkung sieun dianteur abdi.”
“Oh, punten. Maksad téh sanés kitu. Abdi mung hareugeueun,
geuning masih aya jalmi anu perhatosan sapertos Bapa,” pokna bari imut. Kakara
katingali, enya ogé henteu pati jelas, pameunteuna anu semu-semu pias.
“Wengi bari poék kieu mah tos sakedahna urang téh curiga.
Komo Ibu mah apan istri. Ari abdi, nyaketan téh puguh ngiring hariwang.”
Si Jékét Gombrang henteu némbal deui. Girimis tinggal
muruhpuyna. Tirisna mah henteu robah ti tadi ogé.
“Bilih Ibu badé uih?” ceuk kuring sanggeus sajongjongan
ngabaretem.
“Duka atuh.”
“Naha?”
Si Jékét Gombrang malah neuteup. Kakara kuring engeuh,
manéhna téh siga anu bingung. Pokna téh bari ngabalieur, “Upami Bapa peryogi ku
abdi, badé dikumahakeun ogé abdi mangga, asal aya buruhna.”
Tikoro ujug-ujug karasa tuhur. Anu dipikasieun téh kajadian.
Dina haté mah angger yakin, manéhna téh awéwé bageur. Pok téh ampir teu
kadéngé, “Kunaon?”
“Abdi téh peryogi artos. Pun anak harééng. Kedah enggal
dicandak ka dokter. Tos teu aya deui icaleun di bumi téh. Kecuali... diri.”
“Hanjakal, abdi mah teu gaduh artos,” ceuk kuring bari dina
haté mah aya anu nyelekit.
“Punten, henteu sakedahna abdi kikieuan,” gerentes Si Jékét
Gombrang bari ngusap panonna. “Pun lanceuk tos ti kamari milari artos, tapi
acan mulang kénéh. Saur tatanggi mah, copét anu kamari katéwak terus
digarebugan téh... pun lanceuk.”
Kuring ngarahuh. Puguh apal kana dunya siga kitu. Aya ku telenges
ari malarat, maksa saha waé pikeun ngalakukeun kalakuan anu bisa jadi
pangdipikaceuceubna.
“Miskin téh peuheur,” ceuk kuring, halon. “Tapi ulah nepi ka
urang tisungkruk ka jalan buruk. Urang kudu yakin bisa ngayonanana. Urang
kudu....”
“Budak Bapa kungsi sakit-keras terus Bapa teu boga nanaon
pikeun mawa budak ka dokter?” Si Jékét
Gombrang némbalan semu sinis. Jarijina anu laléncop ngusap deui pipina anu
baseuh.
Kuring gideug. Puguh budak mah acan kungsi boga.
“Omongan Bapa téh saukur tai pedut!”
Kuring teu ngomong deui. Si Jékét Gombrong gé ngabetem.
“Ibu uih waé ayeuna, ku abdi dianteur. Saha anu terang di
bumi aya anu tiasa dilakukeun pikeun nulung putra Ibu,” ceuk kurin sanggeus
sababaraha lila patingharuleng.
“Kumaha anu tadi?”
“Anu mana?”
“Bapa kénging hoyong naon ogé ti abdi, asal aya buruhna.”
“Teu sudi aing kudu ngalakukeun kitu deui!” Tungtungna betus
ogé anu ti tadi dipegég téh. Si Jékét Gombrang reuwas. Terusna mah ngabaretem.
Girimis tinggal ngeprulna.
“Hayu urang uih. Putra Ibu karunya...,” ceuk kuring leuleuy
deui.
Si Jekét Gombrang ngaléngkah lalaunan. Kuring nuturkeun. Poék
masih mongkléng. Tatangkalan jeung warung sisi jalan patingbelegbeg. Kakara ogé
sapuluh léngkah, Si Jékét Gombrang ngarandeg.
“Budak téh saukur bisa ditulungan ku duit,” pokna. Acan bisa
ngabadé naon maksudna, dina beuteung lebah kénca karasa aya anu nyecep, balati
Si Jékét Gombrang anu geus nyoékeun jékét jeung kaos kuring. ***
0 Response to "MONGKLENG PEUTING"
Posting Komentar